Pole…

Het is alweer even geleden dat ik wat heb geschreven, tijd om jullie weer eens op de hoogte te stellen. Bedankt voor alle reacties op mijn blog, dat is erg leuk om te lezen :). De afgelopen dagen heb ik het druk met dingen voor Why Not en daarom was ik er nog niet aan toe gekomen om wat te schrijven. Sorry (Pole), maar niet voor dat ik niet binnen een week een nieuwe blog plaats maar pole voor alles wat ik hier soms zie en wat veel indruk op mij maakt.

Pole, is hier in Kenia een veel gebruikt woord. Het is hier niet alleen maar vrolijkheid, soms grijpt het me echt aan hoe arm mensen hier zijn en hoe kinderen met een beperking soms als niet waardevol worden gezien. Veel kinderen met een beperking komen uit arme gezinnen, veel van hun ouders zijn nooit naar school geweest en kunnen dus niet lezen en schrijven. Dit maakt dat het lastig is voor hen om hun levensstandaard te verbeteren. Ze wonen vaak in een klein hutje gemaakt van wat stenen en modder. Kinderen lopen gauw ziektes op en overlijden hier aan relatief simpele dingen zoals diarree. Sommige ouders zien ook niet het nut in van onderwijs voor hun kinderen omdat zij dit zelf ook niet hebben gehad. Bij kinderen met een beperking wordt nog sneller gedacht dat het geen zin heeft omdat ze toch niets kunnen leren. Dit maakt dat de hulpverleners van Why Not soms echt voor uitdagingen komen te staan om ouders te motiveren en ze veel begeleiding te geven in de opvoeding van hun kind. En moet er soms ook tot de conclusie worden gekomen dat een ouder gewoon echt niet mee werkt en Why Not op die manier geen kind kan sponsoren. Why Not regelt namelijk sponsors voor kinderen zodat zij naar school kunnen gaan. De ouders moeten zelf ook een aantal kleine dingen bekostigen en moeten actief meedoen in het programma dat Why Not aanbiedt voor ouders qua het krijgen van trainingen en onderwijs. Erg veel respect heb ik voor het doorzettingsvermogen van de medewerkers van Why Not. Vandaag hebben we een moeder bezocht van een kind die pas is overleden vanwege ademhalingsproblemen en diarree. Het kind lag in het ziekenhuis aan de zuurstof, toen de dokters gingen staken kon het kind niet worden overgebracht naar een ander ziekenhuis omdat er geen zuurstof was in de ambulance, moeder en kind werden naar huis gestuurd waar het slechter ging met het kind en hij overleed. Dit zijn verdrietige en moeilijke dingen. Alles wat ik hier zie en mee maak doet me soms al denken over als ik terug ben in Nederland wat ik dan kan betekenen. En ik neem me voor om jullie er allemaal over te vertellen en nog meer kinderen de kans te geven om naar school te gaan door sponsors. Dus hou me eraan dat ik jullie ga motiveren om Why Not te gaan ondersteunen ;).

Op dit moment ben ik veel bezig met Why Not, elke week geef ik nu aan elke spaargroep (vier in totaal) een training. Dit ga ik de rest van de maand doen. Leuk want dan leer ik de groepen beter kennen. Het is wel uitdagend want niet alle ouders zijn naar school geweest en dat vraagt toch een andere manier van trainingen geven. Ook het Engels blijft soms wel even een uitdaging en spannend maar het lukt. Grappig om te merken dat ik soms in het Engels denk en ook in het Engels droom. Naast de training voor de spaargroep ben ik ook bezig met een training over gezonde voeding aan de ouders. Iets waar ik me tot voorheen ook nog niet zo in had verdiept, leer zelf zo allemaal nieuwe dingen. Ben dus in de avonden af en toe ook nog wat dingen aan het voorbereiden, de dagen vliegen voorbij op deze manier.

Ik zal jullie vertellen wat ik de afgelopen week allemaal heb gedaan. Op vrijdag gaf ik twee spaargroepen een training en met een had ik een heel leuk gesprek over Nederland. Ik vertelde hoe wij in Nederland spaarde en over de overheid die het goed geregeld heeft met uitkeringen. Alle moeders gaven aan wel naar Nederland te willen en vroegen of ik ze niet kon meenemen. Tot mijn collega ze vertelde dat het ook erg koud kan zijn in Nederland. Ze vertelde hen een verhaal die ik haar had verteld over als we in de winter ijs hebben. Als we ijs hebben moet je goed uitkijken tot het hard genoeg is om op te lopen want anders kun je er doorheen zakken. Alle moeders waren duidelijk geschrokken. Ik vertelde ze dat het onder de nul graden kan zijn. Ze keken mij aan alsof ze daar nog nooit van gehoord hadden dat dit überhaupt mogelijk was. Ze kregen medelijden met mij dat ik in Nederland woon. Een moeder zij zelfs tegen mij dat ik beter hier in Kenia een kamer kon huren omdat het hier toch echt beter was. Ik moest hard lachen. Op vrijdagavond ben ik met wat andere Europese mensen wat gaan drinken in de stad. Ik zou hen daar ontmoeten en moest er dus zelf heen gaan. Tot nu toe was ik vooral overdag de deur uit geweest, rond 6 uur wordt het al donker en op veel plekken zijn geen straatlantarens. Lopen is daarom niet echt handig en ook niet heel erg verstandig. Daarom nam ik een piki piki (motorbike), een matatu en nog een piki piki om op mijn bestemming te komen. Als blanken val je hier al erg op, iets waar ik absoluut niet aan kan wennen, en wordt je veel nageroepen. Zo ook in het verkeer want ze denken vaak dat je veel geld hebt en ze dus veel aan je kunnen verdienen. Als ik met mijn collega naar een afspraak ga met matatu moet ze soms meer betalen omdat ze mij bij zich heeft, heel gek. Kinderen willen je soms aanraken en deze week heb ik zelfs een kindje in de kerk aan het huilen gemaakt vanwege mijn witte verschijning. Maar goed terug naar vrijdagavond, het was dus niet moeilijk om een piki piki te vinden, iedereen wil jou wel vervoeren. Dit vind ik helemaal niet altijd prettig voelen. Op de terug weg werd ik thuis gebracht met de auto dus dat was erg fijn aangezien het nogal laat was geworden. Was gezellig om met wat mensen wat te gaan drinken, sommige van hun wonen hier al heel lang of zijn hier geboren maar wel blank. Er was ook een Belg bij, dus ik kon eindelijk weer eens Nederlands spreken. Zo makkelijk ging dit nog niet, want met al dat Engels om me heen kon ik maar moeilijk overschakelen naar Nederlands en ging ik de talen door elkaar halen, inclusief het Swahili erbij (waarvan ik nu af en toe de context van gesprekken kan begrijpen, spreken is echter een stuk lastiger).

Op zaterdag heb ik eerst is lekker lang uitgeslapen, aangezien ik laat thuis was. In de middag heb ik de huishoudster (ze is rond 25 jaar) van het gezin waar ik het appartement van huur gevraagd of ze zin had om mee te gaan naar Mombasa. Mijn collega`s hadden me gezegd dat het slim was om iemand mee te nemen die de weg een beetje kent. Samen hebben we Fort Jesus in Mombasa bezocht, met een gids die vertelde dat hij in Hellevoetsluis in Nederland is geweest, erg grappig. Het was heel leuk om dit fort te bezoeken en de geschiedenis te horen, een prachtige plaats. Op zondagochtend ben ik naar de (katholieke) kerk geweest om 08.30 uur samen met dochter van mijn collega. Ze hebben elke zondag drie diensten om 06.00, 08.30 en 10.00 uur. Het was wel een beetje vroeg maar ik had om 11.00 uur met iemand afgesproken in de stad dus kon ik het mooi combineren met de dienst van 08.30 uur. Het is wel genieten om hier naar de kerk te gaan. De muziek is heel vrolijk en er is altijd een koor, hierin zingen veel jongeren en dansen doen ze ook, wordt je vanzelf wel enthousiast van zelfs als je het niet kan verstaan omdat het in Swahili is. Dat is sowieso iets waar ik van geniet dat mensen hier bijna allemaal geloven, christelijk of moslim over het algemeen. Wat leuke gesprekken met mijn collega`s op levert. Als er bijvoorbeeld een bijeenkomst is voor ouders, wordt er vooraf altijd gestart met gebed. Op zondagmiddag had ik een afspraak met de oprichtster van Kenya Xperiences, zij is Nederlandse en woont al 10 jaar in Kenia. We hebben geluncht en komend weekend ga ik haar bezoeken in Kilifi waar ze woont. Ik kan mee kijken op haar werk, ze werkt bij een organisatie die meiden door middel van voetbal probeert meer kansen te geven, en zaterdag is er een training. Dan kunnen we in de middag de stad bekijken en kan ik bij haar blijven slapen, ik kijk er erg naar uit. In de avond heb ik een goede Keniaanse maaltijd gekookt, namelijk rijst met aardappelen, dat wordt hier altijd gecombineerd en het is een lekkere combi.

Toen was het weekend alweer voorbij. Op maandag hadden we weer stafmeeting. Op dinsdag heb ik meegekeken op de daycare. Deze is deze week weer geopend na de vakantie. Dit is voor kinderen in het Why Not programma die niet naar school kunnen. De reden dat ze niet meer school gaan kan zijn omdat ze daar constant ziek waren of ze zoveel zorg nodig hebben dat het lastig is. Van maandag t/m woensdag kunnen zij terecht bij de daycare van Why Not. Deze wordt geleid door een moeder, met ondersteuning van mijn collega`s. Was leuk om te zien en met de kinderen te spelen, heb ze het speelgoed gegeven wat ik uit Nederland heb meegenomen, dat heeft leuke foto`s opgeleverd. In de middag heb ik een training aan een spaargroep gegeven. Op woensdag heb ik ook een training gegeven, deze groep die komt elke week bij elkaar in een van hun huizen en eten dan ook met elkaar. Deze week was er een feestje, ik kon ook mee eten en kreeg dus een enorme hoeveelheid Keniaans eten, zelf met vlees erin en een soda (frisdrank). Erg lekker en heb de moeders daarna dan ook uitgebreid bedankt. Dit zijn echt leuke dingen, waar van ik me telkens weer bedenk dat als ik gewoon voor een vakantie naar Kenia was gegaan dit nooit had meegemaakt. In de middag hebben we eindelijk weer eens een keer de postbus gecheckt (post wordt hier niet aan huis geleverd, je kunt een postbus huren bij het postkantoor, hier moet je even voor reizen en kun je dus niet elke dag checken) en wat was ik blij wel 7 brieven voor mij. Niets is leuker dan post ontvangen, dus bedankt allemaal, jullie zijn geweldig! :) Daarna zijn we nog naar een van naaisters gegaan, ze heeft zelf een lichamelijk beperking en maakt spullen voor Why Not die verkocht worden o.a. in Nederland voor de organisatie. Ik had de week ervoor een Lasso gekocht, een Keniaanse omslagdoek. Deze had ik meegebracht met de vraag of ze hier misschien een jurk van kan maken. Dit was geen probleem, dus ik ben benieuwd hoe mijn Keniaanse jurk eruit gaat zien.

De laatste twee dagen is het weer gelukkig beter. De zon schijnt geregeld en het regent maar af en toe, de temperaturen zijn nu veel beter zo rond de 26 graden. Hopen dat het zo blijft want het kleine beetje bruin wat ik had opgedaan begon alweer te verdwijnen. ;).

Heel veel liefs!