Het regent zonnestralen

Na een weekend met heel veel regen is het deze week gelukkig weer tijd voor zon! Nu de tijd er bijna op zit, en ik alweer bijna naar huis ga a.s. woensdag al, voelt dat heel dubbel. Ik zie er naar uit iedereen thuis weer te zijn. Tegelijkertijd voelt het heel gek om afscheid te nemen van mensen, ik zal ze ontzettend missen. Deze week stond al aardig in het teken van afscheid nemen, iets waar ik niet zo goed in ben en ook niet zo van hou. De laatste trainingen die ik gaf, de laatste keer dat ik sommige mensen zag, op sommige plaatsen was. Wat zal ik een hoop gaan missen. Als ik terug kijk op deze twee maanden heb ik zoveel meegemaakt, mooie mensen ontmoet, zoveel geleerd, soms lastige momenten gehad maar bovenal heel veel zonnestralen ervaren. Het is een ervaring om nooit te vergeten! Maar ik ben nog niet thuis, dus ga ik nog even van de laatste dagen genieten en proberen te vergeten dat ik straks afscheid zal nemen.

Nadat ik vorige week weer even twee dagen ziek was geweest ben ik op vrijdag weer aan de slag gegaan met werken. Op die dag werd ik ook weer herinnerd aan het regenseizoen. Door het mooie weer van de afgelopen twee weken was ik bijna vergeten dat we daar nog midden in zaten. In de middag heb ik een training gegeven voor een spaargroep, deze week was het onderwerp hoe je een meeting op een goede manier kunt voorbereiden en hoe je regels kunt navolgen. Door de regen waren de wegen niet meer zo goed begaanbaar en konden we niet met de matatu. Dus gingen Mathilda en ik met de Piki Piki naar de locatie. Hele delen van de weg staan door de harde regen onder water, waardoor het een heel avontuur is om je te verplaatsen. Eindelijk heb ik die dag ook Ann ontmoet, zij werkt ook voor Why Not maar was de afgelopen 3 maanden met zwangerschapsverlof. Ik had veel verhalen over haar gehoord dus het was leuk om haar zo dat ik vertrek toch nog ontmoet te hebben. Na werktijd knapte het weer ineens weer op en kon ik zelfs met Annemiek naar het strand. In de avond hebben we samen Keniaans gegeten in Mtwapa.
Op zaterdag wilde ik in de morgen naar Felister (naaister van Why Not) gaan om mijn jurk te passen en hopelijk ook mee te nemen. Helaas toen ik net weg wilden gaan begon het te regenen. In Nederland zou je dan misschien nog wel weg kunnen gaan maar hier doe je dat niet tenzij je echt moet. Om bij de grote weg te komen moet ik of ruim een kwartier lopen of een Piki Piki nemen. Het regent hier nooit zachtjes zoals wij miezerregen kennen dus als je 1 seconden buiten staat ben je doorweekt en op een Piki Piki al helemaal. Dus toen het twee uur later droog werd ben ik maar snel gegaan. Mijn jurk paste goed, Felister heeft een paar dingen iets versteld en toen kon ik hem meenemen. Van de overgebleven stof maakte ze een bijpassende tas, ik ben benieuwd. Felister is een ontzettende gezellige jonge vrouw dus we hebben gezellig samen geluncht en thee gedronken. Ze verteld me telkens dat ze geen goed Engels spreekt maar we kunnen rustig twee uur met elkaar in het Engels praten over werkelijk elk onderwerp. Als ik dat tegen haar zegt, glimlacht ze een beetje verlegen en zegt dat ze hoopt dat ze het nog beter kan leren. Toen moest ik helaas toch echt weg gaan aangezien Annemiek al onderweg naar mijn huis was. Afgesproken haar later in de week weer te zien als ik mijn tas kwam ophalen. Samen met Annemiek gezellig wat gekletst en nog een keer geluncht bij mij thuis. Daarna afgesproken elkaar later op de avond te ontmoeten om ergens wat te gaan eten en wat leuks te gaan doen. Maar helaas toen ik net weg wilde gaan, je raad het al, begon het weer te regenen. Dit bleef de hele avond en nacht zo dus er zat niets anders op dan thuis blijven. Gelukkig kon ik mee eten bij het gezin waar ik mijn appartement van huur, hoefde ik niet meer door de regen naar de winkel en heb ik daar een filmpje gekeken.

Op zondag ben ik voor de laatste keer naar de kerk geweest. Dat was weer genieten, ik had mijn nieuwe jurk aan dus ik had veel bekijks. Toch een beetje raar een Mzungu in een echte Keniaanse jurk. Van veel mensen kreeg ik te horen dat ik er Smart uit zag, zoals ze dat hier zeggen als iets je goed staat. Er werd weer lekker gedanst tijdens de dienst. Met de zon liep ik terug naar huis, onderweg kom ik tegenwoordig af en toe wat bekenden tegen dat is wel ontzettend leuk! Toen ik thuis kwam was ik zo over verhit dat ik meteen het zwembad ingedoken ben. Nog geen half uur later regende het weer met bakken uit de hemel. Dat was in de middag helaas niets ondernemen, dan maar Pannenkoeken bakken en die laten proeven aan Mathilda en Elisabeth. In de avond had ik afgesproken om met Elisabeth en Eda (vriendin Elisabeth) uit te gaan. Gelukkig was het weer droog, we zijn naar een karaoke bar gegaan. Dit was erg leuk, omdat ik bijna alle nummers kende, ze hier erg houden van in mijn ogen wat ‘foute’ nummers zoals Celine Dion en deze dan vol overgave zingen. Al moet ik toegeven dat de meeste mensen hier echt goed kunnen zingen. Eda is lekker gek en ontzettend enthousiast dus die gaf al aan dat ze niet kon gaan zonder een nummer gezongen te hebben. Als je dan uit gaat zien alle vrouwen er hier tot in de puntjes verzorgt uit. Als het op uiterlijk komt doen ze hier sowieso ontzettend hun best. Vooral over het haar van vrouwen heb ik me de afgelopen twee maanden verbaasd. De Afrikaanse vrouwen hebben echt ontzettend moeilijk haar, ze vinden mijn haar dan ook prachtig. Hun haar groeit zelden echt lang, toch zie je hier veel vrouwen met lang haar maar dat is allemaal nep haar. Vrouwen geven hier heel wat geld uit om naar de salon te gaan, want hun haar wassen en kammen is een heel werk. Dat ik geen olie gebruik voor mijn haar is iets waar hun mond van openvalt van verbazing. Twee keer ben ik mee geweest naar de salon met iemand die daar haar, haar liet doen. En ze zitten hier ook gerust drie uur, het haar wordt ingevlochten en er wordt nep haar toegevoegd. Soms moet ik goed kijken, dan vraagt iemand verontwaardigd aan mij, je kent me toch wel, dan kijk ik nog een keer goed en bedenk ik me ah de vorige keer had diegene kort haar en nu is het lang. Op maandag hadden we vrij, hier in Kenia een nationale feestdag (Makadara day, dag dat Kenia onafhankelijk is geworden). Dus eerst maar is heerlijk uitgeslapen. Ik zou eigenlijk wat met Annemiek gaan ondernemen naar het regende weer. In de middag ben ik samen met Elisabeth inkopen gaan doen om gezamenlijk te gaan koken. Ik wilde hun graag bedanken voor de goede zorgen en had voorgesteld ze mee uit eten te nemen. Maar ze gaven aan dat ik ze meer een plezier deed met koken met elkaar en dan eten, konden er ook wat mensen uit de buurt mee eten. Leek me een leuk plan. Bij de boodschappen doen liet ik me leiden door Elisabeth, het leek of we voor een heel weeshuis voedsel hadden. Maar we gingen dan ook drie verschillende gerecht bereiden. Een vlees gerecht, wat Mathilda zelf ook nog nooit had gekookt. Haar schoonzus wel dus die kwam helpen. Daarnaast rijst met kip en aardappels en ook nog Chapati. Leuk, kon ik weer oefenen met het maken van Chapati. Wat een gezelligheid zo met elkaar koken. Ongeveer 3 uur later stond alles op tafel, kwam er wat familie binnen lopen, de buren, Annemiek en konden we beginnen met eten. Het was heerlijk!

Zo was dat hele lange weekend toch heel snel voorbij gegaan. Op dinsdag ging ik enigszins moe naar werk voor de wekelijkse stafmeeting, die zoals gewoonlijk de hele dag duurde, vergaderen gaat hier iets anders dan we in Nederland gewend zijn. Op woensdag heb ik een training gegeven aan een van de spaargroepen. Aan het eind werd ik uitvoerig bedankt voor mijn komst. Dat gaat hier op een hele leuke manier, bijna iedereen wil wel even een woordje tot je richten. Toen ik aangaf dat ik volgende week alweer terug naar Nederland zou gaan, stelde een van de moeders voor dat ik wel kon blijven aangezien ze een zoon van mijn leeftijd heeft waar ik dan mee zou kunnen trouwen. Ik moest hard lachen, bedankte haar maar gaf aan dat ik al een vriend had. Als ik dan niet bleef wilde ze me een hele fijne reis wensen, ik moet aan iedereeeen in Nederland de groeten doen maar vooral aan mijn ouders en oh ja dan toch ook maar aan mijn vriend. Mijn ouders moet ik ook bedanken dat ze me op de wereld hebben gezet want dat hebben ze volgens deze groep moeders goed gedaan. Ik probeerde mijn lach in te houden en gaf aan dat ik iedereen de groeten zou doen en ik hoopte zeker nog eens terug te komen. De andere spaargroep wilde bij vertrek voor mij bidden en bedankte me, ze gaven aan dat ze veel geleerd hebben. Ik zal ze missen! In de middag heeft Ann me vergezeld naar de stad om wat inkopen te doen. Ik wilde nog graag wat souvenirs kopen. Het was fijn dat ze mee ging want ze wist precies de juiste winkels en ook wanneer de verkopers te veel vroegen of de kwaliteit niet goed was. In de middag heb ik afscheid genomen van collega Catherine, die een week vrij heeft en ik dus niet meer zie voor ik vertrek. In de avond kwam Annemiek bij mij eten. Op donderdag was het weer activity day. Laatste training gegeven voor de mama`s van de therapiegroep en lekker met de kinderen gespeeld. In de middag ben ik weer bij Felister langs geweest om mijn tas op te halen die echt heel leuk is geworden :). In de avond heb ik wat werk voor Why Not gedaan, heb nog wat verslagen te maken van wat ik de afgelopen tijd heb uitgevoerd. Toen was het alweer vrijdag, ben ik bij een spaargroep langs geweest en heb ik in de middag thuis gewerkt aan verslagen.

Morgen ga ik vroeg weg om op safari te gaan samen met Annemiek. We gaan een nachtje naar Tsavo (natuurpark) waar we gaan kamperen. Via een organisatie iemand gevonden die ons rijdt, tent heeft en alle benodigdheden. Hopen dat het weer goed blijft en dat we niet door leeuwen opgegeten worden ;). Ik heb er veel zin in! Er zijn nog zoveel dingen die ik zou willen zien hier in Kenia. Veel van de toeristische dingen heb ik juist niet gezien, maar wat ik wel heb gezien en wat nog veel waardevoller is, is de Keniaanse cultuur en dat is toch het allerleukst!

Fijn weekend allemaal en tot snel!