Why Not?!
Door: Riëtte Joosse
Blijf op de hoogte en volg Riëtte
19 April 2015 | Nederland, Nederland
Tijd voor mijn tweede blog vanuit Kenia. Hoop dat alles goed met jullie gaat. Wil jullie bedanken voor al jullie leuke reacties op mijn blog en al jullie andere berichtjes! :) De afgelopen week heb ik mijn eerste volle week als vrijwilliger bij Stichting Why Not? erop zitten. In deze blog zal ik jullie daar wat meer over vertellen. Ook mijn tweede weekend zit er inmiddels alweer bijna op en op wat heimwee na heb ik het prima naar mijn zin en gaat alles goed met mij.
De afgelopen week ben ik door mijn drie collega`s van Why Not (vierde is met zwangerschapsverlof) naar allerlei activiteiten meegenomen waardoor ik een beter beeld heb kunnen krijgen wat de stichting precies doet. Zo heb ik op maandag de wekelijkse stafmeeting bijgewoond, op dinsdag ben ik door mr. Peter (medewerker Why Not en dorp oudste) rondgeleid door het dorp en heb ik samen met een collega een bezoek gebracht aan een kind die momenteel in het ziekenhuis ligt. Op woensdag heb ik bij een van de spaargroepen gekeken en ben ik mee geweest naar een huisbezoek. Op donderdag ben ik aanwezig geweest bij een meeting voor de ouders, de therapie en een meeting voor de moeders die tassen maken. Op vrijdag heb ik nog twee spaargroepen bezocht. Een week vol met activiteiten, ik ben erg blij dat ik zo op sleeptouw wordt genomen en er veel moeite wordt gedaan om mij alles te laten zien. De dagen zijn best lang want we starten al om 8 uur op kantoor en zijn meestal pas rond half 6 klaar. Ik ben hard bezig om wat basis dingen van het Swahili te leren aangezien de meeste ouders toch geen Engels spreken. De taal vindt ik tot nu toe denk ik nog wel het lastigst. Het is heel gek om helemaal niemand om je heen te hebben die Nederlands spreekt. Soms vindt ik het best lastig om mijzelf in het Engels goed te verwoorden vooral als het gaat over emoties. Want deze week heeft best indruk op mij gemaakt. Met name het bezoek aan het ziekenhuis en het huisbezoek. Daaraan kon ik goed zien dat de omstandigheden hier in Kenia toch wel even heel anders zijn dan in Nederland. Tijdens het huisbezoek zag ik dat de moeder in een heel klein kamertje woont, met 5 personen, waarvan twee kinderen met een beperking. Er is geen stromend water, overal vliegen en weinig licht. Dan denk je toch wel even hoe kan het zo oneerlijk verdeeld zijn dat sommige mensen zoveel luxe, geld hebben en andere mensen bijna niets. In Nederland is voor mij gevoel het verschil tussen arm en rijk toch minder groot dan dat het hier in Kenia is. En ook de verschillen in wat we zien als armoede, bij ons in Nederland hoor je mensen klagen dat ze geen tv hebben of geen afwasmachine. Hier gaat het om het niet hebben van stromend water het niet hebben van eten, je kind niet van medische zorg kunnen voorzien. Veel kinderen die een beperking hebben zijn gezond geboren maar door ziektes, en het ontbreken van de juiste medische zorg, hebben zijn een beperking opgelopen. Mijn collega vertelde me vrijdag dat in het ziekenhuis waar we dinsdag waren geweest, een overheidsziekenhuis, de artsen aan het staken waren. Dit betekend dat als je geen geld hebt om je kind of familielid over te brengen naar een privé ziekenhuis (welke veel duurder zijn) ze geen medische zorg zullen ontvangen. Dat zijn dingen waar ik van schrik en waar ik me over verbaas dat zoiets zomaar kan en gebeurd.
Kortom ik ben me hier veel aan het verwonderen of hoe alles in zijn werk gaat. Ook over de gedrevenheid van de medewerkers van Why Not? Want ze hebben geen gemakkelijke taak. Een beperking hebben is iets wat hier nog steeds een taboe is en veel ouders denken dat hun kind niets kan bijdragen aan de gemeenschap. Why Not probeert dit te doorbreken en kinderen de kans te geven om weer kind te laten zijn door bijvoorbeeld naar school te gaan. Maar dit kunnen ze niet alleen doen door het kind te stimuleren, het hele netwerk komt hierbij kijken. Daarom zijn hun werkzaamheden heel divers en zijn ook veel bezig met ouders stimuleren en motiveren om goed zorg te dragen voor hun kind en hun kind aan te moedigen en te stimuleren.
Naast Why Not, ben ik meer en meer aan het wennen aan de cultuur. Het is inmiddels wat minder warm en deze week heeft het sinds lange tijd weer geregend. En als het hier dan regent dan gaat het ook behoorlijk tekeer, het komt met bakken uit de hemel en alle wegen worden onbegaanbaar. Toch kan het twee uur later alweer helemaal opgeknapt zijn, schijnt de zon en is het weer heet. Inmiddels heb ik verschillende gerechten geproefd. Mijn collega`s schotelen mij van alles voor, want volgens hen moet ik alles geprobeerd hebben en moet ik voller terug komen dan ik naar Kenia kwam. Zodat ze in Nederland kunnen zien dat we goed voor je hebben gezorgd. Ook heb ik afgelopen week kook les gehad van de dochter van Mathilde (collega) en nu kan ik zelf Ugali maken (al vraagt het nog wel wat oefening).
Ik geniet erg van alle mensen hier die ontzettend gastvrij zijn, zo kan ik altijd bij Mathilde en haar familie aanschuiven. Mensen koken hier altijd extra, dus mee eten is nooit een probleem. Dit weekend ben ik naar een dierenpark geweest vlak bij Mombasa. Alleen kwam ik er een beetje op een verkeerde tijd, in de ochtend wanneer alle dieren in de schaduw liggen te slapen terwijl ze in de middag worden gevoerd. Volgende keer kom ik nog een keer terug in de middag. Maar dit leverde me wel een leuk gesprek op met de man van het park die mij rondleiden. Aangezien er niet zoveel dieren te zien waren hebben we gesproken over de regering van Kenia, de corruptie, terugloop van toerisme en hoe moeilijk het is om een gezin hier in Kenia te onderhouden. Vandaag ben ik mee geweest naar de kerk met het gezin waar ik mijn appartement van huur. Zij gaan naar een grote Engelstalige kerk in Mombasa. Dit was een leuke ervaring en heel anders dan mijn kerkbezoek vorige week aan een katholieke kerk waar alles in het Swahili ging en de kinderen door de kerk danste.
Ik zit aardig onder de muggenbulten, volgens mij reageer ik er nogal sterk op want ik krijg hele grote bulten. Ik spray me een ongeluk en slaap onder een net maar als nogal weten ze me helaas te vinden. Morgen start de nieuwe werkweek weer dus ik ga maar eens slapen. Ik houdt jullie op de hoogte!
Kwa heri! (doei!)
De afgelopen week ben ik door mijn drie collega`s van Why Not (vierde is met zwangerschapsverlof) naar allerlei activiteiten meegenomen waardoor ik een beter beeld heb kunnen krijgen wat de stichting precies doet. Zo heb ik op maandag de wekelijkse stafmeeting bijgewoond, op dinsdag ben ik door mr. Peter (medewerker Why Not en dorp oudste) rondgeleid door het dorp en heb ik samen met een collega een bezoek gebracht aan een kind die momenteel in het ziekenhuis ligt. Op woensdag heb ik bij een van de spaargroepen gekeken en ben ik mee geweest naar een huisbezoek. Op donderdag ben ik aanwezig geweest bij een meeting voor de ouders, de therapie en een meeting voor de moeders die tassen maken. Op vrijdag heb ik nog twee spaargroepen bezocht. Een week vol met activiteiten, ik ben erg blij dat ik zo op sleeptouw wordt genomen en er veel moeite wordt gedaan om mij alles te laten zien. De dagen zijn best lang want we starten al om 8 uur op kantoor en zijn meestal pas rond half 6 klaar. Ik ben hard bezig om wat basis dingen van het Swahili te leren aangezien de meeste ouders toch geen Engels spreken. De taal vindt ik tot nu toe denk ik nog wel het lastigst. Het is heel gek om helemaal niemand om je heen te hebben die Nederlands spreekt. Soms vindt ik het best lastig om mijzelf in het Engels goed te verwoorden vooral als het gaat over emoties. Want deze week heeft best indruk op mij gemaakt. Met name het bezoek aan het ziekenhuis en het huisbezoek. Daaraan kon ik goed zien dat de omstandigheden hier in Kenia toch wel even heel anders zijn dan in Nederland. Tijdens het huisbezoek zag ik dat de moeder in een heel klein kamertje woont, met 5 personen, waarvan twee kinderen met een beperking. Er is geen stromend water, overal vliegen en weinig licht. Dan denk je toch wel even hoe kan het zo oneerlijk verdeeld zijn dat sommige mensen zoveel luxe, geld hebben en andere mensen bijna niets. In Nederland is voor mij gevoel het verschil tussen arm en rijk toch minder groot dan dat het hier in Kenia is. En ook de verschillen in wat we zien als armoede, bij ons in Nederland hoor je mensen klagen dat ze geen tv hebben of geen afwasmachine. Hier gaat het om het niet hebben van stromend water het niet hebben van eten, je kind niet van medische zorg kunnen voorzien. Veel kinderen die een beperking hebben zijn gezond geboren maar door ziektes, en het ontbreken van de juiste medische zorg, hebben zijn een beperking opgelopen. Mijn collega vertelde me vrijdag dat in het ziekenhuis waar we dinsdag waren geweest, een overheidsziekenhuis, de artsen aan het staken waren. Dit betekend dat als je geen geld hebt om je kind of familielid over te brengen naar een privé ziekenhuis (welke veel duurder zijn) ze geen medische zorg zullen ontvangen. Dat zijn dingen waar ik van schrik en waar ik me over verbaas dat zoiets zomaar kan en gebeurd.
Kortom ik ben me hier veel aan het verwonderen of hoe alles in zijn werk gaat. Ook over de gedrevenheid van de medewerkers van Why Not? Want ze hebben geen gemakkelijke taak. Een beperking hebben is iets wat hier nog steeds een taboe is en veel ouders denken dat hun kind niets kan bijdragen aan de gemeenschap. Why Not probeert dit te doorbreken en kinderen de kans te geven om weer kind te laten zijn door bijvoorbeeld naar school te gaan. Maar dit kunnen ze niet alleen doen door het kind te stimuleren, het hele netwerk komt hierbij kijken. Daarom zijn hun werkzaamheden heel divers en zijn ook veel bezig met ouders stimuleren en motiveren om goed zorg te dragen voor hun kind en hun kind aan te moedigen en te stimuleren.
Naast Why Not, ben ik meer en meer aan het wennen aan de cultuur. Het is inmiddels wat minder warm en deze week heeft het sinds lange tijd weer geregend. En als het hier dan regent dan gaat het ook behoorlijk tekeer, het komt met bakken uit de hemel en alle wegen worden onbegaanbaar. Toch kan het twee uur later alweer helemaal opgeknapt zijn, schijnt de zon en is het weer heet. Inmiddels heb ik verschillende gerechten geproefd. Mijn collega`s schotelen mij van alles voor, want volgens hen moet ik alles geprobeerd hebben en moet ik voller terug komen dan ik naar Kenia kwam. Zodat ze in Nederland kunnen zien dat we goed voor je hebben gezorgd. Ook heb ik afgelopen week kook les gehad van de dochter van Mathilde (collega) en nu kan ik zelf Ugali maken (al vraagt het nog wel wat oefening).
Ik geniet erg van alle mensen hier die ontzettend gastvrij zijn, zo kan ik altijd bij Mathilde en haar familie aanschuiven. Mensen koken hier altijd extra, dus mee eten is nooit een probleem. Dit weekend ben ik naar een dierenpark geweest vlak bij Mombasa. Alleen kwam ik er een beetje op een verkeerde tijd, in de ochtend wanneer alle dieren in de schaduw liggen te slapen terwijl ze in de middag worden gevoerd. Volgende keer kom ik nog een keer terug in de middag. Maar dit leverde me wel een leuk gesprek op met de man van het park die mij rondleiden. Aangezien er niet zoveel dieren te zien waren hebben we gesproken over de regering van Kenia, de corruptie, terugloop van toerisme en hoe moeilijk het is om een gezin hier in Kenia te onderhouden. Vandaag ben ik mee geweest naar de kerk met het gezin waar ik mijn appartement van huur. Zij gaan naar een grote Engelstalige kerk in Mombasa. Dit was een leuke ervaring en heel anders dan mijn kerkbezoek vorige week aan een katholieke kerk waar alles in het Swahili ging en de kinderen door de kerk danste.
Ik zit aardig onder de muggenbulten, volgens mij reageer ik er nogal sterk op want ik krijg hele grote bulten. Ik spray me een ongeluk en slaap onder een net maar als nogal weten ze me helaas te vinden. Morgen start de nieuwe werkweek weer dus ik ga maar eens slapen. Ik houdt jullie op de hoogte!
Kwa heri! (doei!)
-
19 April 2015 - 22:29
Marieke Van Rijn:
Heey Riëtte,
wat leuk om zo je verhalen te lezen! Trouwens echt ontzettend stoer dat je dit allemaal bent aangegaan en aangaat! Heel veel succes komende week weer met het mooie werk dat je gaat doen! En natuurlijk succes met de taal leren en sterkte met de muggenbulten (ja ik zwel ook altijd op...)
Liefs,
Marieke -
19 April 2015 - 22:47
Bregina:
Hoi lieverd, wat leuk om weer meer van je dag en werk inhoud te lezen. Ik ben erg onder de indruk van je beschrijving over het leven daar. Het is voor ons gewoon niet te begrijpen hoe het leven daar voor de doorsnee burger in elkaar zit. Sterkte met die muggen van je afhouden en de nieuwe werkweek! Vandaag opa's verjaardag in de zon gevierd! morgen weer op het fietsje naar het werk. Dikke kus mama -
20 April 2015 - 08:21
Christie:
He Riëtte,
In de trein naar Alphen ff je blogje gelezen. Wat heftig hoor! Wel fijn dat ze zo goed voor je zorgen.
Ik ben benieuwd hoe ugali smaakt.
Ik hoop dat hoop dat je snel van de bulten afkomt.
Heel veel succes en plezier deze week.
Gr Christie -
20 April 2015 - 12:48
Erica Wytzes:
Hoi lieve Riette,we kijken wekelijks uit naar je avonturen,als je weer thuis bent kan je wel een boek gaan schrijven!Had je geen deetcreme meegenomen?zijn dat de enige wilde dieren muggen en kakkerlakken of waren die bij Erica in Thailand.
Heb jij een toilet? en bij de bevolking?
hier is alles goed,op een paar gekneusde ribben van Henk,op de haven opgelopen!
Heb je de parapluie al nodig gehad?veel sterkte deze week,en dike zoen van Henk en Erica. -
20 April 2015 - 16:47
Opa Joosse:
Lieve Riëtte,
Wat beleef je al veel in je jonge leven. We zijn dankbaar dat je al zoveel voor anderen (vooral kinderen die het zo nodig hebben) kunt doen. Probeer trouw te zijn in kleine dingen dat maakt een mens groot.Voor de kinderen is het toch ook wel moeilijk steeds met andere mensen te moeten omgaan. En dan de taal hé!
Vanmorgen nog een felicitatie verstuurd naar je ouders; morgen hun trouwdag.Het zal stil zijn in de Warmoezerij.Zijn er bijzondere dingen die je de kinderen moet leren zoals lezen,andere schoolvakken,voor zichzelf zorgen enz.? In Nederland is het momenteel mooi weer maar niet zulke temperaturen als in Kenia hoor.Het allerbeste Riëtte want dienen is "liefde in werkkleren".
Liefs van ons beiden.
Oma en Opa Joosse.
-
21 April 2015 - 12:10
Marjolijn:
wat een ervaringen en wat een indrukken. ik hoop dat je af en toe tijd hebt om even te zitten en alles te laten bezinken.
wat een verschillen he in de wereld ,en wij hier dan in ons rijke land.geweldig dat jij de stap hebt gezet om ook de andere kant te bekijken en wat een prachtige maar soms moeilijke levenservring
veel succes en lieve groet marjolijn -
22 April 2015 - 16:57
Janita:
Wat een wereld van verschil hè? Nederland of Kenia. Mijn vriendin (geboren in Kenia) zou zo met je willen ruilen......'
Kijk uit naar je volgende verslag. (Waar ik ook benieuwd naar ben: Hoe lang doet een kaart erover om bij jou te komen?)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
